Eerlijk zijn en spiritualiteit
Eerlijk zijn naar jezelf. Makkelijker gezegd dan gedaan. Hoe vaak heb ik niet gepraat, geschreven en gedeeld over toelaten en accepteren van gevoelens. Met compassie naar jezelf kijken. Weten dat we bewustzijn zijn. Etc etc. Niet dat ik dingen heb gezegd die gelogen zijn of niet meende, maar als ik eerlijk ben vermijd ik nog zo vaak dingen. Hoe vaak verlies ik me niet totaal in gevoelens van lust (sex), teleurstelling en angst. Hoe vaak probeer ik niet het leven te controleren. Er zit een gat tussen waar ik denk dat ik ben en waar ik daadwerkelijk ben. Durft precies en eerlijk te zijn. Dit geldt voor iedereen, maar zeker voor de (spirituele) zoeker onder ons.
Niemandsland
Het vervelende is dat ik me te veel bewust ben, dat ik echt bewustzijn ben. En dat ervaar. Waardoor ik niet meer kan of wil vluchten in een nieuw plan, in een nieuw inzicht wat mijn kijk op dingen veranderd of me moed laat aanpraten door een naaste. Ik ben moe van het najagen van een andere gevoelsstaat. Ik sta in niemandsland. Ja, zo voelt het! Ik kan niet meer terug naar ego-land (de wereld waarin we ons identificeren met ons denken), maar ik ben ook niet gestabiliseerd in dit bewustzijn. Ja, ja, ik weet het. Dit kan je niet doen. Is er niks te stabiliseren. We zijn er al. Dat weet ik ook wel! Maar dat wil niet zeggen dat we dit ook nu zo voelen. Als we eerlijk zijn.
Van eerlijk zijn naar genade
Weten dat we veel meer zijn dan het denken. Weten dat we eigenlijk niet-weten. Weten dat we met elke stap het onbekende instappen. Het is allemaal prachtig. Ik zou niet anders willen. Maar men, die overgang doet soms pijn. Ik weet dat sommige van jullie, mede spirituele zoekers, zullen denken maar we zijn er al. Of me graag de vraag zouden willen stellen “is er nu (nu!) een probleem?”. Ik kan die vragen zelf ook bedenken. Ik wil niks afdoen aan de juistheid van de vraag. Maar soms voel ik dit niet. Het kan een ingang zijn. Het kan net genoeg ruimte geven om een dergelijke vraag alsnog binnen te laten komen. Genade komt vanuit een onverwachtse hoek, het moet net genoeg ruimte krijgen om zichzelf naar binnen te kunnen rommelen. Eerlijk zijn geeft die ruimte.
Eerlijk zijn, goudeerlijk
Zie waar je staat. Brutally-honest met jezelf zijn. Geef toe, op dit moment vinden die vragen geen ingang. Eerlijk zijn dat je het even niet meer weet. Niet op een bliss-volle manier dat we ons nu eindelijk onszelf overgeven aan onze hogere zelf. En dat de poort van Nirvana zich opent met fel warm licht en lichtgevende engelen en stralende roze wolken ons toekomen. Nee, op dit moment zit ik vast in een identificatie met een emotie(s). ‘Ja ik ben er mee geïdentificeerd. Ik geef het toe.’ Dat zal je helpen! Draai 180 graden naar jezelf en kijk goed. Wat is er nu echt gaande. Laat je spirituele ego, je kant die een positieve draai aan dingen geeft en/of je intellectuele-spirituele-ik-snap-het-allemaal, los. Laat dat deel los dat onbewust, daar verdenk ik mezelf wel eens van, de ander wil laten zien hoe goed we het allemaal weten. Hierdoor stoppen we met echt luisteren. We vullen in en denken het al te weten. Door zie je houding van mij-hoeft-je-niks-meer-te-vertellen. Laat ook die los.
Nederigheid in spiritualiteit
Kies voor nederigheid. Iets wat ik snel vergeet maar zo belangrijk is. Nederig kijken naar de enorme complexiteit en de intelligentie van het leven. Zien dat jij en ik een radertje zijn binnen dit enorme rad van bewustzijn. Een manifestatietje in het ene. Ik ging laatst in op een ‘experiment’ van de leraar Francis Lucille. Op een YouTube clip had hij het over leven alsof alles één is (non-duaal, niet twee). Het concept dat alles één is, is niet nieuw maar op de een of andere manier was de impact op dat moment enorm. Niet te bevatten. Mijn denken kon er niet bij. Alles één!? Stoom kwam uit mijn oren. In mijn directe ervaring voelt, dat alles is één, juist heel kloppend. Alle ervaringen binnen mijn lichaam, voelen vergelijkbaar als ervaren erbuiten. Ik voel geen verschil tussen een sensatie van mijn voeten tegen de vloer (is één sensatie, niet vloer en voeten) of de tinteling in mijn vingers. Misschien is de druk net iets anders maar daar houdt het dan ook wel mee op. Ook geluiden zijn ervaringen in mij, mijn ademhaling en de voorbij rijdende auto’s vinden allebei plaats in mij-bewustzijn. In het dit weten, in dit zelfde bewustzijn. Ik keek laatst de natuur in en een deel van mijn lichaam was onderdeel van het plaatje. Alsof er een schilderij van gemaakt werd. In het zien was er nul onderscheid tussen mijn lichaamsdelen en de rest van wat er gezien werd. Kortom er was alleen de ervaring van zien. Er is een weten in al die ervaringen. Hetzelfde weten die zichzelf kent (herkent) in alles en zichzelf. Dus alle ervaringen, zien, horen, lichaamssensaties, ruiken, is gewoon. Alles is. Nu. Bewegend. Stil. Eeuwig. Vergeet tijd en ruimte!
Hoe kan er tijd en ruimte zijn, als alles één is!? Tijd en ruimte zijn concepten van het denken (van de mind, van het ego). Ik snap het en mijn ervaring bevestigt dit steeds meer. Dat maakt de verwarring zo groot. Waarom zou ik mijn best doen om mij beter te voelen? Wat is er te bereiken als we toch al één zijn? Niks toch!
Wijzen naar de maan
Leraren zouden over vrijheid beginnen. Als er niks te doen is, voel je dan niet dat je kan stoppen met dragen van het enorme gewicht van het leven? Zie je niet, Marc, dat je angst om iets fout te doen, verdwijnt als sneeuw voor de zon. Proef de vrijheid dat alles al goed is! Geen keuze kan de verkeerde zijn. Heerlijk toch? Nee! Nu even niet. Ik probeer eerlijk te zijn. Ik waardeer je vinger naar de maan. Ik zie waar je naar wijst, ik snap hem zelfs maar ik voel het nu niet. Morgen misschien, maar nu niet.
Stop it!
Ook mijn spirituele ego kan me soms zo toespreken. Nu even niet! Ik zou het graag, zoals in deze video, willen schreeuwen. Stop it! S.T.O.P. it! Niet boos maar heel duidelijk. Die uitnodiging is net zo goed naar mijzelf als naar jou. Stop en durf jezelf te zien zoals je bent. Niet zoals je denkt te moeten zijn. Stop met je verhalen te volgen. Stap er uit. Toon Cojones! Laat de concepten los en ga een paar minuten zitten. Stop letterlijk met iets te doen. Ik ga het zo meteen doen. Op mijn meditatiekussen. Ik ga kijken, zelf, naar die maan waar zo vaak naar gewezen wordt.
Acceptatie
Laat me gewoon in verwarring zijn. Stop met al die inzichten en uitvluchten. Is dit ook niet gewoon wat er is? Laat me met rust. Laat me down, verward, zoekend of wat dat ook zijn. Misschien is juist dát echte acceptatie!? En als je je echt down voelt, zo schreef Jan Geurtz mij ooit, dan gaat ook dat weer voorbij. Laat ik eindigen met Thomas Jefferson “honesty is the first chapter in the book of wisdom” en met mooie en eerlijke video van Adyashanti.