Oorlog en liefde: make love not war
Dit is een blog over de expliciete, niet de impliciete, love making. Wat overigens wel een mooi blog onderwerp zou zijn voor een blog: ‘sexualiteit en spiritualiteit’. Met de blog ‘seksualiteit en mannelijkheid’ schreef ik hier een beetje over. Na het zien van de film Dunkirk van Christan Nolan (die Memento en Inception regisseerde), wordt de waanzin van oorlog weer duidelijk, ik voel het verlangen iets te delen over oorlog en liefde. Vooral hoe uit de meest onwaarschijnlijke en vreselijke situaties liefde en moed voort komen. Ik moet bij dit onderwerp, zeker gezien zijn recente overlijden, denken aan Thich Nhat Hahn. Deze inspirerende Zen monnik, die mindfulness naar het westen bracht, heeft zo’n belangrijke rol gespeeld in de Vietnam oorlog. Hij kan in lijn met grote namen zoals Ghandi en Mandela, gezien worden.
Rwanda 2009
In 2009 bezoek ik het genocide museum in Rwanda, waar ik lees dat in 1994 de Hutu’s in 100 dagen ruim een half miljoen Tutsi’s vermoorden. Afschuwelijk, maar bij de volgende tekst en foto verstijf ik pas echt. Hutu’s helpen met gevaar voor eigen leven Tutsi’s onder te duiken, soms met de dood tot gevolg. Er glijdt een traan over mijn wangen. Niet een traan van verdriet maar van trots, hoop en bewondering. Dat pure liefde, haat en boosheid kan overwinnen en dat zulke dappere mensen bestaan.
Angst aangaan om geluk te ervaren
Na de film Dunkirk duiken mijn vader en ik de kroeg in en praten nog wat na. Ik vraag hem of hij tijdens de film nog aan zijn ouders moest denken. Hij antwoordde niet direct. Mijn opa werkte als krijgsgevangene jarenlang aan de Birma spoorlijn en mijn oma verbleef tot het einde van de 2e wereldoorlog in een Jappenkamp. We praten over de grote impact van oorlog op mensen, de generaties erna en ook op onze familie. In essentie geloof ik oprecht dat ieder mens – ongeacht geloof, etniciteit of nationaliteit – gewoon gelukkig wil zijn. Alleen door angst, pijn en de vermijding ervan sneeuwt dit onder. Vol passie vertel ik mijn vader dat hier mijn drive ligt. Mensen faciliteren om hun eigen angst te durven voelen, aan te gaan en te doorzien. En dan te ervaren dat plezier en geluk spontaan opkomen. Dat ze kunnen kiezen tussen (interne) oorlog en liefde. Hoe lastig ook.
Compassie als kompas
Voor mensen die in touch zijn met hun eigen leed en dat van een ander, is het veel moeilijker om een ander moedwillig kwaad te doen. Laat staan oorlog te voeren. Dit is voor een belangrijk deel waar compassie over gaat. Compassie (liefde) is een prachtig kompas in ons leven. Als je daar oprecht mee in aanraking staat, kan je eigenlijk geen fouten keuzes maken. Ik moet dan denken aan wat Rupert Spira vaak zei, die op zijn buurt zich weer baseerde op sint Augustus:
“Love and do whatever you want” 
Dat dit in de praktijk complex is, dat laat een conflict als Syrië wel zien. Het enige wat ik (wij) kan doen, is in mijn kleine wereld kiezen voor eerlijkheid en liefde. Dat ik nog steeds vanuit angst kan handelen, onbewust mensen kan kwetsen of vanuit frustratie en irritatie kan reageren doet daar niks aan af.
Oorlog en liefde, het is een keuze
Hoe gaan we eigenlijk om met collega’s op het werk? Wat doen we in de rij bij de bakker? Staan we op voor een ouder iemand of juist niet? Deze en vele andere momenten bepalen hoe je in het leven staat en hierin heb je een keuze. Een keuze voor oorlog of liefde. Intern en extern oorlog met onszelf en de buiten of vanuit liefde en compassie het leven doorgaan. Niet makkelijk, zoals gezegd, maar op een fundamenteel niveau wel een keuze. Anderen helpen bijvoorbeeld moet je vooral ook voor je eigen geluk doen, legt de Dalai Lama vaak uit. Mocht je denken dat compassie iets voor softies is? Luister dan naar het inspirerende filmpje “compassion is not a sign of weakness”. Het tegenovergestelde is het geval, echt kijken – zeker de laatste minuten!
Voor mijzelf werkt het heel simpel. Hoe meer ik voel en weet dat ik de open en uitgestrekte blauwe hemel ben, en mezelf niet verlies in de vele gedachten wolkjes, hoe meer ik open, spontaan en compassievol door het leven kan gaan. Als je denkt, huh? Blauwe hemel? Zijn we dat zelf? Wat bedoelt hij nou precies? Prince EA legt, in een filmpje wat veel stof deed opwaaien, dit mooi uit:
Train je compassie-spier
Maar, ik verlies mezelf nog regelmatig in mijn eigen bedrijfje (zoals taak X of Y moet echt vandaag af) of over-identificeer met bepaalde gedachten en gevoelens. Hier ben ik nog wel een paar jaar zoet mee:-). De intentie blijft echter steady, sterker nog, dit wordt sterker! Wat mij helpt? Door meditaties en compassievolle handelingen train je letterlijk het compassie deel van je brein – net zoals spieren bij fitness of je aandachtsspier bij mindfulness. Mijn favoriete meditatie hierin is Metta Bhavana, en in de mooie app insighttimer vind je vele mooie opties.